Hij is duidelijk te herkennen aan de rode kniebeschermers, Rik. Lid sinds 1998, hetzelfde jaar als dat de foto afkomstig is. Gebruikt voor een werkstuk over, jawel, volleybal. In de rubriek ‘De acht van Albatros’ geven acht leden die al het langste lid zijn een kijkje in de geschiedenis.
1) Het scheelde niet veel, of je was helemaal geen lid geworden?
“Inderdaad. Mijn ouders hadden gebeld naar Manna (de trainer) en zij kregen de boodschap dat de groep vol zat. Dus wij gewoon naar de training toe, logisch… Ik heb twee keer met de enorme groep van Manna en Robert meegedaan en toen mocht ik naar een groter veld en een andere groep. Dat kwam doordat ik de bal al kon raken, of omdat de ene groep vol zat. Kies zelf maar.”
2) Op welke posities en in welke teams heb je gespeeld?
“Bij de jeugd speelde ik vaak op midden. Daarna ben ik met Douwe, Thijs en wat andere gasten een nieuw herenteam begonnen. Dat startte dus in de zesde klasse. Elk seizoen gepromoveerd maar in de derde klasse blijven haken. Ik switchte al snel van midden naar buiten en vervolgens naar spelverdeler. Van Heren 4 werden we uiteindelijk Heren 2. Vervolgens heb ik de stap gemaakt naar Heren 1 waar ik nu met veel plezier speel. Als ik weer fit ben.”
3) Je werd natuurlijk ‘wereldberoemd’ als ‘Mankerik’ door je blessure
“Ja, vier jaar terug klapte mijn enkel dubbel. Teamgenoot Sanne zei nog: ‘kijk maar niet naar je enkel’, die was namelijk nog steeds gekanteld. Uiteindelijk is mijn enkel in de ambulance recht getikt. En in februari 2015 ben ik er weer flink door heen gegaan. Na een geslaagde enkeloperatie verwacht ik in augustus 2015 weer te kunnen spelen.”
4) Dieptepunten hebben we gehad, wat zijn je hoogte punten?
“Promoveren naar de eerste klasse twee jaar geleden was wel echt geweldig. Daarvoor hebben we ook enkele wedstrijden om het kampioenschap gewonnen, dat was ook altijd super fijn. Als mini-coach was het regio finale toernooi in Bovenkarspel geweldig waar we toen vierde werden. Dat is puur op resultaat. Bij het Aspiranten 1 van 10 jaar geleden ging opeens de knop op, waarna het team veel meer ging spelen als één team. Zo’n proces is als trainer/ coach een hoogte punt op zich.”
5) Wat herinner jij je nog van spelen bij de jeugd?
“Dat mijn moeder na afloop van een wedstrijd boos was dat ik te hard en te veel smashte op een meisje van de tegenpartij. Stoer verhaal! En het volleyballen na de jeugdwedstrijden in gemixte teams van verschillende clubs. Dat was altijd erg gezellig.”
6) Welke veranderingen heb jij meegemaakt?
“Natuurlijk de groei van jeugdleden. We hadden ooit 100 als doel, afgelopen seizoen zaten we op ruim 130. Van vijf teams naar 19, dat is super. Maar ook andere veranderingen als het vernieuwde logo, een nieuwe website, twee trainingstijden voor de senioren, een extra training voor de jeugd, de komst van beachvolleybal etc. We doen steeds meer leuke dingen en er komt steeds meer structuur in de vereniging.”
7) Wat doe je nog voor de club?
“Ik coördineer de CMV-tak, het mini-volleybal en ik geef komend seizoen training bij de senioren. Het is mooi om te zien dat we de taken steeds beter verdelen onder verschillende mensen.”
8) Blijf je lid?
“Jazeker. Ik hoop dat mijn enkel en knieën het houden en zo niet, dan krijgt Albatros waarschijnlijk een zitvolleybalteam.”
Meer uit de rubriek: ‘De acht van Albatros’
Geef een antwoord